Vincent Slegers & Lukezria 'Luka' Krämer (B/D) Blues - Dark Americana Missy Sippy Gent (21-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Vincent Slegers - Luka Krämer © Rootsville 2024

Ik had drukke dagen voor de boeg. Na gisteren een thuiswedstrijd te hebben gespeeld trok ik richting Gent en de Missy Sippy alwaar mijn vriend Vincent Slegers, vergezeld van zijn vriendin Lukrezia (Luka) Krämer het beste van zichzelf zou geven. Alweer zou dit een verrassing worden. Wat Vincent in zijn mars heeft wist ik al maar van Luka had ik nog nooit iets gehoord. Wijlen weg dus!

Vincent is een virtuoos op gitaar en National resonator en brengt songs die zwaar doordrenkt zijn van de roots van de vroegere Amerikaanse muziek en vooral de “donkere kant” van zaken als onderwerp hebben, laat het ons maar houden op “Dark Americana” zoals het op zijn website staat vermeld, hoewel het voor mij soms gewone pure blues is. Vincent groeide op in de Kempen en versaste naar de Gentse Delta.  Hij brengt ruwe en ongepolijste muziek met een donkere stem die soms wat doet denken aan Tom Waits.

Lukrezia, de vriendin van Vincent, is afkomstig uit Rösrath en woont nu in Düsseldorf. Haar muziek is dromerig en eerlijk tot in de kern. Beïnvloed door de melancholie van de liedjes uit een lang vergeten tijdperk en met veel originaliteit, neemt ze je mee naar een ruimte die wordt bepaald door kwetsbaarheid, fragiliteit en het uitdagende. Het is de eerste maal dat ze haar muziek buiten Duitsland komt voorstellen, een unieke gelegenheid dus om haar te leren kennen. De Missy Sippy was goed gevuld vanavond en het was afwachten of het een luisterpubliek zou zijn of niet. En dat, kwamen we heel snel te weten.

Luka mocht meteen aftrappen en de eerste set voor haar rekening nemen en vanaf de eerste noten van ‘Sweet River’, viel er een uitzonderlijke stilte in de Gentse joint, zo stil dat je een speld kon horen vallen. Luka bespeelt haar bas als ware het een gewone gitaar. Ze tokkelt heel voorzichtig en haar mooie, ietwat fragiele stem had iedereen in de ban. Ze is Duitse, dus kregen we ook songs in het Duits zoals ‘Regentropfenwalzes’. Alles klonk zo mooi dat een mens er “kiekenbolen” van kreeg. We moesten ons niet verwachten aan stevige ritmes, maar wel aan zeer intimistische liedjes, vol passie gebracht zoals ‘Destroyed’ of ‘Ik Still Like Sitting In The Garden’, Home Sweet Home gelijk ze zeggen. Bij ‘Old Fool’ legde ze de bas opzij en bracht ze het nummer a capella, wondermooi. De eerste set afsluiten deed ze met een liefdeslied ‘We Will Fly’. Stevig applaus was haar deel en dat was meer dan verdiend.

Na een korte pauze mocht Vincent de bühne op en we kregen toch wel andere koek op onze boterham. ‘I Went Down To The River’ werd gevolgd door een wel heel knappe versie van ‘St James Infirmary Blues’. Vincent gromt en grauwt, trekt en plukt aan de snaren en masseert met de slide de nek van zijn gitaar, terwijl hij verwoed met de voeten op zijn stompbox stampt. Rauw en ongepolijst in de stijl van Kimbrough of Burnside. Knap werk.

Het is zondag dus was hier ook een gospel song op zijn plaats en dat werd ‘John The Revelator’. Vincent vergeet ook Tiny Legs Tim niet in de Gentse muziektempel en met ‘Legs So Tiny’, brengt hij een ode aan de veel te vroeg overleden Tim. Hierna volgden ‘I’m Going Home On The Morning Train’ en werd de avond afgesloten met ‘Lost Highway’, een ouwertje van Hank Williams.

Dit was alweer een mooie muziekavond geweest met een zeer respectvol publiek, dat duidelijk interesse vertoonde in de muziek. Top! De kennismaking met Luka Krämer was zeer aangenaam en een leuke verrassing. Dit was ideaal om het weekend af te sluiten.

Marcel